Συνήθως, κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής περιόδου εμφανίζεται μια «νευρικότητα» σε αρκετούς υποψηφίους. Είναι εμφανής είτε σε άρθρα τους είτε σε ανακοινώσεις τους είτε σε σχόλιά τους. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, η «νευρικότητα» αυτή, οφείλεται σε έλλειψη αυτοπεποιθήσεως, στον φόβο τους ότι «κινδυνεύουν να μείνουν ουραγοί, εκτός εξελίξεων». Λόγω του φόβου αυτού, που φυσικά και είναι κακός σύμβουλος, επιχειρούν να μείνουν στην επιφάνεια, βάλλοντας κατά δικαίων και αδίκων. Προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κενό, προκειμένου να διεισδύσουν και ν΄ανέβουν πιο ψηλά (νομίζουν).
Με ενδιαφέρον, αλλά και με δυσάρεστη έκπληξη, διάβασα ένα άρθρο του κ. Μυλωνάκη με τίτλο «Οι μάσκες έπεσαν». Ο κ. Μυλωνάκης ηγείται μιας ομάδα ενεργών πολιτών που, όπως φαινόταν από την αρχή, θα μετεξελιχθεί σε παράταξη και θα διεκδικήσει τη δημαρχία με τον ίδιο επικεφαλής.
Από την αρχή που η ομάδα αυτή εμφανίσθηκε, προσπάθησε να περάσει μια άποψη ότι αντιπροσωπεύει το «νέο», σε αντιδιαστολή με όλους τους υπόλοιπους που δεν ήταν παρά το «παλιό». Ο διαχωρισμός αυτός, από μόνος του, είναι ένας ιδιότυπος πολιτικός «ρατσισμός», κάτι που είναι αυτοδικαίως «προϊστορικό». Τι σημαίνει «παλιό» και «νέο»; Υπάρχουν μόνο και μόνο γιατί το λέμε; Αν το «νέο» αντιπροσωπεύει το χρόνο που ασχολείται κάποιος με τα δημοτικά, μεγάλο μέρος της «ηγετικής ομάδας», ακόμη και ο ίδιος ο επικεφαλής, ασχολείται πολύ περισσότερα χρόνια απ΄ότι άλλοι πολιτικοί τους αντίπαλοι. Ηλικιακά; Υπάρχουν και πολλοί νεώτεροί τους. Αλλά ποιος δεν έχει δει νέους «γηρασμένους» και μεγαλύτερους σε ηλικία με «φρέσκες» ιδέες; Αν το «νέο» αντιπροσωπεύει το καινοτόμο, πρέπει να αποδειχθεί όχι μόνο με προτάσεις (που ακόμη δεν έχουμε δει ούτε μια) αλλά και με «στάση ζωής».
Επανέρχομαι στο άρθρο του, με το οποίο κατηγορεί μερίδα της αντιπολιτεύσεως ότι συναίνεσαν σε εισήγηση του δημάρχου, άρα συνωμοτούν εναντίον τους κλπ κλπ… Τρία πράγματα μπορεί να σημαίνει αυτό: Είτε ότι θεωρούν εαυτούς «αυθεντίες» άρα και την άποψή τους αλάνθαστη είτε ότι δεν έχουν αντιληφθεί ότι σε λίγο καιρό όλες οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με συναίνεση είτε, τέλος, ότι και οι υπόλοιποι έχουν το δικαίωμα να έχουν άποψη και ψήφο διαφορετική από την δική τους. Και θα ήθελα να υπενθυμίσω την ψήφο που έδωσε το «νέο» (που κατηγορεί τους άλλους) σε δυο σημαντικές πρόσφατες ψηφοφορίες, μία για τον Οργανισμό Εσωτερικής Λειτουργίας (ΟΕΥ) και μια για τις εισαγωγή περισσοτέρων παιδιών στους Παιδικούς Σταθμούς, κατά παράβαση του σχετικού νόμου. Παρ΄ότι η τοποθέτησή τους ήταν απολύτως αρνητική και μάλιστα με κατηγορίες για παράνομες αποφάσεις κλπ κλπ, η ψήφος τους ήταν θετική. Γιατί στην πρώτη περίπτωση έπρεπε να κάνουν το χατήρι του εισηγητή (αντιπάλου), μήπως και προσχωρήσει στην ομάδα και στην δεύτερη γιατί στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου υπήρχε ο Σύλλογος Γονέων και πώς θα πήγαιναν κόντρα σ΄αυτόν. Να με συγχωρούν, αλλά αυτό δεν είναι «νέο», είναι άκρως παλαιοκομματική πρακτική και νοοτροπία.
Εν πάση περιπτώσει, θα ήθελα (ως μεγαλύτερος σε ηλικία, ως «παλιό»…) να υπενθυμίσω στον κ. Μυλωνάκη και στους περί αυτόν (που σαφώς και έχουν κι αυτοί να προσφέρουν στην πόλη), ότι με διαχωρισμούς άνευ περιεχομένου δεν προχωρά κανείς μπροστά. Καταλήγει εκεί που φοβάται, ουραγός.
Σπύρος Παπασπύρος
Σχης ε.α
Μέλος ΔΣ ΠΑΟΔΑΠ
