Τις τελευταίες ημέρες πολύς θόρυβος δημιουργήθηκε για την ανανέωση ή μη (και όχι απόλυση) των συμβάσεων 24 συμβασιούχων των ΠΑΙΣΔΑΠ. Ανακοινώσεις, κινητοποιήσεις κλπ, έστρεψαν την προσοχή στο «δάκτυλο που έδειχνε» και όχι στο ποιοι ήταν αυτοί που έδειχναν και στις δικές τους, επιμέρους, ευθύνες και στόχους. Ας δούμε το τι ακριβώς συνέβη.
Το τι συνέβη με τους 24 συμβασιούχους των ΠΑΙΣΔΑΠ, είναι λίγο πολύ γνωστό αν και διαστρεβλώθηκε από λαϊκίστικες κραυγές. Δεν σημαίνει όμως ότι όποιος κραυγάζει ή δημιουργεί πολύ θόρυβο, έχει και δίκιο. Πολλές φορές το κάνει για να καλύψει τις δικιές του ευθύνες, είναι η τέχνη της αυτοαθώωσης.
«Αρχιτεχνίτης» της τέχνης αυτής, ο τ. δήμαρχος Γιάννης Σταθόπουλος. Ενώ επί 5 χρόνια δεν έβαλε μια πέτρα πάνω στην άλλη, δεν ξεκίνησε καν ένα καινούριο Παιδικό Σταθμό (ούτε καν νοίκιασε), για να φιλοξενούνται περισσότερα παιδιά άρα να μην κινδυνεύουν θέσεις εργασίας στους ΠΑΙΣΔΑΠ, εκ του ασφαλούς πια, έπαιξε και πάλι τον ρόλο του «εργατοπατέρα». Είχε μάλιστα έτοιμο τον χώρο, την μελέτη και το αίτημα για χρηματοδότηση από την προηγούμενη διοίκηση για έναν ιδιόκτητο Σταθμό, τον «πάγωσε» όμως 5 ολόκληρα χρόνια. Εκ προμελέτης αυτοαθώωση.
Οι 24 συμβασιούχοι, γνωρίζουν ότι οι συμβάσεις τους λήγουν κάθε χρόνο και μπορεί είτε να ανανεωθούν είτε όχι, ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών που φιλοξενούνται στους Παιδικούς Σταθμούς. Γνώριζαν ότι λόγω των νέας καταστάσεως τα παιδιά φέτος θα ήταν λιγότερα από τις προηγούμενες χρονιές, αυτό είναι γνωστό ότι θα συμβεί από το 2018. Ποιές ενέργειες-πιέσεις έκαναν (δημόσια τουλάχιστον) από το 2018 προς την προηγούμενη διοίκηση, για να εξασφαλίσει τις θέσεις τους; Δεν θυμάμαι καμιά. Αυτοαθώωση και εδώ, αν και με το ελαφρυντικό του κινδύνου απώλειας της εργασίας τους.
Οι παρατάξεις των κ.κ. Οικονόμου, Μυλωνάκη και Μουστόγιαννη, το μόνο που έκαναν ήταν να διαγωνίζονται σε λαϊκισμό. Αυτοί δεν προσπάθησαν να αυτοαθωωθούν, αν όμως η στάση τους δεν είναι η επιτομή των πελατειακών σχέσεων, τότε τι είναι; Η μόνη παράταξη που, τολμώ να πω, δεν λαΐκισε (τουλάχιστον με την πρώτη της ανακοίνωση) ήταν η Λαϊκή Συσπείρωση.
Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση είχε αίσιο τέλος. Οι στοχευμένες ενέργειες του Δημάρχου, που είχαν ξεκινήσει αρκετό καιρό πριν, έφεραν καλό αποτέλεσμα για όλους έστω και με κάποια μικρή καθυστέρηση. Το θέμα είναι ότι δεν το επικοινωνήσαμε, προτιμάμε τις πράξεις από τα λόγια. Αυτή είναι η δική μας «ενοχή».
Θα αναφερθώ, με την ευκαιρία, και σε ένα ακόμη ζήτημα, λαμβάνοντας αφορμή από μια ανακοίνωση της Ένωσης Γονέων για την προσχολική αγωγή. Το θέμα ήταν γνωστό από τις αρχές του 2018, όταν ψηφίστηκε ο «νόμος Γαβρόγλου». Ο εκλεκτός του ΣΥΡΙΖΑ, τότε δήμαρχος Γιάννης Σταθόπουλος, το γνώριζε. Παρόλα αυτά, δεν έκανε απολύτως τίποτε για να κατασκευαστεί έστω και μια αίθουσα, στα 2 επόμενα χρόνια. Το γνώριζε όμως και η Ένωση Γονέων. Με ποιο τρόπο πίεσε την τότε διοίκηση για να «κουνηθεί» έστω και λίγο; Και γιατί απουσιάζουν από την ανακοίνωσή της οι ευθύνες του τ. δημάρχου; Θεωρώ ότι η ανακοίνωσή της, με την οποία επιτίθεται στην σημερινή διοίκηση, είναι άδικη. Υποθετικά, αν η σημερινή διοίκηση κατάφερε σε λιγότερο από ένα χρόνο να κατασκευάσει 9 αίθουσες (πραγματικός άθλος, για όσους γνωρίζουν τις διαδικασίες) η προηγούμενη (στα δυο χρόνια που είχε περιθώριο) θα μπορούσε να έχει κατασκευάσει 18. Με την άδικη ανακοίνωσή της νομίζω ότι η Ένωση Γονέων προσπαθεί, αλλά δεν τα καταφέρνει, να αυτοαθωωθεί.
Γιώργος Βοζίκης
Μέλος Δ.Σ. ΠΑΙΣΔΑΠ
