Είναι εύκολο να πούμε πως θέλουμε μια ανθρώπινη και φιλική πόλη. Μια πόλη που δεν αποκλείει ανθρώπους. Το δύσκολο είναι να το εφαρμόσουμε στην πράξη.
Φαίνεται πως είναι πράγματι δύσκολο να υπάρξει ένας σχεδιασμός ώστε μια πόλη, να είναι πραγματικά φιλική προς άτομα με κινητικές δυσκολίες. Θα έλεγα πως η πρώτη δυσκολία ξενικά από το γεγονός ότι οι ίδιοι δεν έχουμε μάθει να σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας. Ένα απλό και συχνό παράδειγμα, η πλειοψηφία των ανθρώπων δυστυχώς νοιάζεται να εξυπηρετηθεί άμεσα σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με αποτέλεσμα πολύ εύκολα και χωρίς δεύτερη σκέψη να σταθμεύσει κάποιος το αυτοκίνητό του κλείνοντας μια ράμπα για καροτσάκια.
Η δεύτερη δυσκολία φαίνεται πως έχει να κάνει με την πρόβλεψη. Τι εννοώ με αυτό, δεν περιμένουμε να προκύψει ένα πρόβλημα για να τρέξουμε και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και πόσο άμεσα, αντιθέτως χρειάζεται σχεδιασμός ώστε κάποια πράγματα να προλαμβάνονται πριν καν προκύψει η ανάγκη. Αλήθεια, πόσα κτίρια έχουν προβλέψει να υπάρχει ράμπα στις εισόδους; Πόσα σχολεία έχουν πραγματικά φιλική πρόσβαση σε άτομα με αναπηρία; Δεν μιλάμε απαραίτητα για έναν μαθητή μόνο, μπορεί να είναι ένας δάσκαλος, ή ένας γονιός που θέλει απλά να ενημερωθεί για το παιδί του.
Παραμένοντας στο κομμάτι του σχεδιασμού και της πρόβλεψης, αναρωτιέμαι, πόσο φιλική είναι η πόλη για έναν ηλικιωμένο που σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού του πρέπει να περπατάει. Προφανώς και θα πρέπει να υπάρχουν χώροι σχεδιασμένοι ώστε να μπορεί να αναπαυτεί για λίγο στη διάρκεια αυτής της βόλτας, ένα παγκάκι με σκίαση για παράδειγμα.
Μικρά πράγματα, που μπορούν να κάνουν τη ζωή των συνανθρώπων μας ευκολότερη, που δείχνουν ότι δεν τους αποκλείουμε. Το μόνο που χρειάζεται είναι παιδεία, σεβασμός, σχεδιασμός και βούληση. Να σκεφτούμε λίγο πως θα ήταν αν ήμασταν εμείς στη δική τους θέση.
Φανή Παναγιωτοπούλου
Εκπαιδευτικός
Μέλος Δ.Σ. ΠΑΙΣΔΑΠ
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος “Αγία Παρασκευή η πόλη μας”
Υποψήφιο Δήμαρχος Βασίλης Ζορμπάς
